Wielkości szpaka, ale cechuje ją masywniejsza sylwetka. Ubarwienie Przepiórki, zwane kryptycznym, zapewnia doskonały kamuflaż wśród gęstych traw i roślinności polnej, które są jej domem i chronią ją przed drapieżnikami.

Prowadzi bardzo skryty tryb, przez co łatwiej ją usłyszeć niż zobaczyć. Rytmicznie powtarzany głos „pit-pi-lit”, szczególnie donośny nocą, był kiedyś jednym z symboli naszej wsi. W tradycji ludowej głos przepiórki - „Pódźcie żąć! Pódźcie żąć!” – miał być sygnałem do rozpoczęcia żniw.

Przepiórki przebywają u nas głównie w wysokiej trawie, lucernie lub zbożu, gdzie przemieszczają się na piechotę i tylko wyjątkowo, w chwili bezpośredniego zagrożenia, podrywają się do lotu. Tam zdobywają pożywienie – głównie młode listki, pędy i nasiona różnych ziół i tzw. chwastów, które uzupełniają drobnymi owadami. Tam też samiczki zakładają swoje gniazda, w dołku na ziemi. Pisklęta są zagniazdownikami, co oznacza, że po wykluciu, obeschnięciu i odpoczynku (przekłucie jaja i wydostanie się z niego to bardzo ciężka praca dla takiego maluszka) opuszczają gniazdo i same pobierają pokarm, ucząc się od matki unikania drapieżników i znajdowania najsmaczniejszych kąsków.

Nasz jedyny wędrowny kurak. Wytrwały podróżnik, który migruje głównie nocą. Zagrożeniem dla przepiórek są masowe odłowy w krajach wokół Morza Śródziemnego, które dziesiątkują populację tego gatunku. Dawniej był to gatunek łowny, obecnie ze względu na spadającą liczebność, objęty ochroną gatunkową. Krajową populację tego gatunku szacuje się na 85-135 tys. par.