Kania jest dużym ptakiem szponiastym. Jej najbardziej charakterystyczną cechą jest głęboko wcięty, jaskółczy ogon, który odróżnia ją od innych ptaków szponiastych. Upierzenie, jak sugeruje nazwa, jest głównie rudawobrązowe. Kania jest bardzo elegancka, w locie zachowuje się niczym najdoskonalszy latawiec. Zresztą, jej angielska nazwa w naszym tłumaczeniu brzmi… czerwony latawiec.

Kanie najchętniej zakładają gniazda w starych drzewostanach, przeważnie w pobliżu łąk i pól. Cechą charakterystyczną ich gniazd jest obecność śmieci, głównie szmat i papieru.

Kanie, jeśli to tylko możliwe, chętnie pełnią w Europie taką samą funkcję jak sępy w Afryce: zjadają padlinę i resztki pozostawione przez inne drapieżniki. Patrolują więc pasy drogowe w poszukiwaniu rozjechanych zwierząt, przyglądają się pasom przybrzeżnym, wypatrując martwych ryb. W dawnych czasach regularnie odwiedzały wielkie, miejskie śmietniki. Swoją dietę uzupełniają polując na drobne, łąkowe zwierzęta. Czasami wykradają zdobycz innym drapieżnikom.

Wędrowna. W Polsce dość rzadka, jej populacja liczy 1500-1800 par. Występuje głównie w północnej części kraju, najliczniej na północnym zachodzie. Kania jest objęta ścisłą ochroną gatunkową. Wokół jej gniazd wyznacza się strefy ochrony o promieniu do 500 m.

W Polsce zobaczyć też można podobną Kanię Czarną: mniejszą, znacznie ciemniejszą i z delikatnie tylko wyciętym ogonem.