Być może najbardziej dostojny spośród naszych ptaków. Wysokie, wysmukłe i wyprostowane Żurawie, niczym arystokraci, kroczą dumnie po naszych łąkach i polach, od wczesnej wiosny, często zanim jeszcze ustąpią śniegi, aż do późnej jesieni.

Swoje przybycie z zimowisk para Żurawi oznajmia donośnym klangorem, który przypomina głos trąbki. Może on być słyszalny w promieniu kilku kilometrów. Zaraz też rozpoczynają swoje niezwykle widowiskowe, pełne emocji tańce, na które składają się podskoki, stroszenie piór, trzepotanie skrzydłami, podlatywanie, ukłony i przysiady.

Wędrowny. Lata w charakterystycznych kluczach. W ostatnich latach coraz częściej zimują w naszym kraju, szczególnie w zachodniej Polsce. Symbol dzikiej przyrody, wierności małżeńskiej i odradzania się przyrody po zimie.

W latach osiemdziesiątych poprzedniego stulecia baliśmy się, że wrażliwe Żurawie nie wytrzymają brutalnej presji ze strony naszej wszędobylskiej cywilizacji – i ostatecznie wyginą. Ale stał się cud. Tradycyjnie płochliwe i czujne ptaki niedostępnych mokradeł, przełamały lęk przed człowiekiem i coraz częściej gnieżdżą się w naszym sąsiedztwie. Gniazdo to niewielki kopczyk położony w trudno dostępnym miejscu, np. na śródleśnym rozlewisku, do którego składają zazwyczaj 2 jaja.

Liczebność Żurawi od jakiegoś czasu rośnie. Obecnie liczbę ich par lęgowych ocenia się w Polsce na 20-22 tys.