W jej nazwie wciąż słychać echa słowiańskich słów, odnoszących się do piękna, urody i kolorów. Kraska wygląda, jakby omyłkowo zbłądziła na północ. I rzeczywiście: ptaki te skolonizowały Europę z Afryki, dokąd najpóźniej we wrześniu powracają na zimę.

Kraska swoimi kolorami mogłaby przyćmić niejednego egzotycznego ptaka. W jej piórach mienią się błękity, turkusy, szafiry i chabry. Z cynamonową peleryną na skrzydłach wzbudza zachwyt i zdumiewa. Szczególnie w locie i w słońcu – spektakularna! Najwyraźniej sama ma tego świadomość, bo gdy wiosna dookoła, a słońce rozświetla niebo, Kraski wzbijają się wysoko i rozpoczynają pokaz szalonych, powietrznych ewolucji. Nawet jeśli układ figur wydaje się zupełnie przypadkowy, trudno oprzeć się wrażeniu, że ptaki doskonale wiedzą co robią: grają światłem i kolorami!

Nie do pomylenia. I niestety (!) niemal już nie do zobaczenia. Może kilkanaście par zachowało się w całej Polsce. Głównie na Kurpiach.

Kraski zakładają gniazda w dziuplach. Najchętniej wybierają te po Dzięciole Zielonym. Przywiązane do swojej małej ojczyzny, przez lata korzystają z tej samej dziupli. Mają ulubione czatownie (najczęściej wystająca sucha gałąź lub wysoki słup), skąd wypatrują swoje ofiary – przede wszystkim duże owady. Ale myszą też nie pogardzą. Wówczas przydaje się ten wielki, wroni dziób i duża głowa, które jakby nie przystawały do tych królewskich barw. Same zaskoczone przez drapieżnika potrafią nagle zwymiotować, co często okazuje wystarczającym sposobem na zniechęcenie napastnika.

Pięknym Kraskom zdecydowanie nie służą powszechne dzisiaj zmiany w krajobrazie wsi – rozległe monokultury, likwidacja śródpolnych miedz i zagajników, zanik łąk i pastwisk z charakterystyczną dla nich mozaiką, duże użycie nawozów i pestycydów. Te ostatnie wciąż się kumulują i nawet jeśli nie otrują samych ptaków, to pozbawiają je jedzenia. Coraz trudniej też o stare drzewo z dziuplą – te z jakiegoś powodu pospiesznie wycinamy…

Bądźmy na pTAK! We wszystkich kolorach.