Oprócz oczywistego zielonego ubarwiania, na co wskazuje jego nazwa, dzięcioła tego rozpoznamy po tym, że chętniej przebywa na ziemi niż na drzewach. Wszystko to przez swoje zamiłowanie do mrówek. Szczególnie tych czerwonych. Łowi je za pomocą kleistego języka z haczykami, który osiąga długość nawet do 10 cm. Język w czasie spoczynku jest owinięty wokół czaszki. Na końcu jest spłaszczony i pozbawiony zadziorów, co jest charakterystyczne dla dzięciołów poszukających pokarmu pod korą drzew. Jest on pokryty warstwą lepkiej śliny, do której przyklejają się jego ulubione ofiary. W czasie zimy, kiedy mrówki smacznie śpią, dzięcioł zielony rozkopuje mrowiska nawet do 1 m głębokości. Rzadziej pożywia się innymi owadami, a wyjątkowo owocami i nasionami. Zdarza mu się wydłubać dziurę w ulu i zjeść kilka pszczół.

Dzięcioł zielony szczególnie upodobał sobie wiejskie sady i parki. Lata nisko i szybko lotem falistym. Zimą zażywa „kąpieli” w puszystym śniegu, zostawiając przy tym widoczne ślady skrzydeł, co jest swoistą wizytówka tego dzięcioła.

Łączy się pary na całe życie.

Osiadły. Jego populacja lęgowa w Polsce liczy 15-26 tys. par.